Zapiaszczona stopa w rozmiarze 22 dotyka mej twarzy i ruchem ugniatającym wykonuje mi „peeling” policzka. Podnoszę głowę znad leżącej obok mnie Magdy i obserwuję ludzi na sąsiednich leżakach. Mą uwagę przykuwa pewna para. Obydwoje błyszczący od oliwki, pogrążeni w lekturach, zimne drinki skraplają się w szkle na stoliku miedzę nimi. Oni na pewno nie mają piasku wszędzie jak ja, nie musieli przed chwilą ratować z wody malucha, który dosłownie rzucił się na główkę w morską toń, ani nawet do tej wody wchodzić jeśli uważają, że wcale nie jest taka ciepła. Zanim jednak przehandluję w myślach moje zarządzanie chaosem za ich 100% relaksu, zauważę, że ich skóra straciła jędrność pewnie jeszcze w ubiegłym wieku i przypomnę sobie, że wszystko w życiu ma swoją cenę. Walutą dla świętego spokoju na wakacjach jest czas.